Rouppert Stanisław Henryk (1912–1966), fizyk, profesor SGGW. Ur. 9 X w Warszawie, był synem Stanisława (zob.) i Marii z Jędrzejowskich, córki Bolesława (zob.).
Do gimnazjum matematyczno-przyrodniczego im. Czackiego R. uczęszczał w Warszawie, w l. 1931–7 studiował fizykę na Uniw. Warsz. i pod kierunkiem Stefana Pieńkowskiego uzyskał magisterium na podstawie pracy Wpływ pola magnetycznego na absorpcję pary selenu („Acta Physica Polonica” 1937). W czasie studiów był działaczem Organizacji Młodzieży Socjalistycznej «Życie» i pozostawał pod wpływem wuja dr. Henryka Jędrzejowskiego, fizyka, członka Komunistycznej Partii Polski (zob.). W l. 1936–7 pracował w Zakładzie Higieny nad metodą oznaczania tlenku węgla w krwi drogą analizy spektrofotometrycznej oraz nad pomiarami ilości jonów w powietrzu (Badanie jonizacji powietrza, „Lekarz Wojsk.” 1938). W r. 1937 pracował kilka miesięcy w dziale naukowym Wojskowej Służby Meteorologicznej, potem w Zakładzie Fizyki Doświadczalnej Uniw. Warsz. nad fabrykacją fotokomórek na zlecenie Technicznego Instytutu Lotnictwa. Ogłosił w r. 1938 pracę Współczesne poglądy na budowę materii (W.).
W l. 1939–45 R. przebywał we Francji, do r. 1941 kontynuując prace nad fabrykacją fotokomórek w Centre Nationale de la Recherche Scientifique w Bellevue, w l. 1941–3 jako stypendysta rządowy u Fryderyka Joliot-Curie w laboratorium Collège de France w Paryżu. Na podstawie pracy Metody rozdzielania i badania produktów rozszczepiania jądra toru pod wpływem neutronu (mszp. nie opublikowany w wersji polskiej i francuskiej) uzyskał dyplom wyższy fizyka na Sorbonie w r. 1943. W l. 1943–5 w Institut Geographique Nationale w Paryżu badał metody metalizacji szkła oraz formowanie warstw przeciwodblaskowych na szkle, a opracowanie końcowe jako utajnione pozostało w aktach tegoż Instytutu. We Francji współdziałał z lewicowymi kręgami ruchu oporu. Po powrocie do kraju został członkiem Polskiej Partii Robotniczej, następnie należał do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej.
W l. 1945–6 R. pracował jako adiunkt fizyki politechniki w Łodzi, w l. 1946–7 jako starszy asystent fizyki Uniwersytetu w Łodzi, w l. 1947–50 jako adiunkt fizyki Politechniki w Warszawie oraz starszy asystent Uniw. Warsz. W r. 1949 specjalizował się dodatkowo w Instytucie Fizycznym w Rzymie u C. Amaldiego. W l. 1950–1 R. był zastępcą profesora i kierownikiem Zakładu Fizyki Uniwersytetu w Łodzi, w l. 1951–2 zastępcą profesora i kierownikiem Zakładu Fizyki Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Warszawie, w l. 1952–66 zastępcą profesora i kierownikiem Katedry Fizyki SUUW (faktycznie z powodu przewlekłej choroby do r. 1962). Współpracował w l. 1953–8 z Instytutem Fizyki PAN w zakresie fizyki ciała stałego, potem z Polskim Komitetem Normalizacyjnym; dla Międzynarodowego Biura Miar i Wag opracowywał polskie normy, od r. 1960 kierował działem Głównego Urzędu Miar.
Zainteresowania R-a dotyczyły astrofizyki, promieniotwórczości i fizyki ciała stałego; zagadnienia te popularyzował w wielu artykułach m. m. Sztuczna promieniotwórczość i jej zastosowanie („Myśl Współcz.” 1946 z. 1), Rozdzielanie izotopów (tamże 1946 z. 2), przełożył z francuskiego pracę V. Motta „Elektronowe procesy w jonowych kryształkach” (W. 1954), z angielskiego E. Halledaya „Wstęp do fizyki jądrowej” (W. 1956). W l. 1948–56 brał udział w audycjach Wszechnicy Radiowej. Zmarł 12 VII 1966 w Warszawie i pochowany został na cmentarzu Powązkowskim.
R. był żonaty z Belgijką, nauczycielką języka francuskiego w Warszawie, miał z nią syna. Małżeństwo się rozpadło w latach 50-tych i żona po r. 1960 wróciła do Belgii z synem.
Księga Pamiątkowa SGGW, (1958) I (fot.); – „Tryb. Ludu” 1966 nr 194; „Życie Warszawy” 1966 nr 169, 176; – Arch. PAN: Zespół „Minerwa”; – Informacje Feliksa Tycha z W.
Stanisław Marian Brzozowski